Arkadaşım herkesin annesi babası normal olur benimkiler şansıma gezenti çıktı.
Bir haftasonu oturalım, dinlenelim, Cadde'ye sahile inelim yeter... yok yetmezzzz....
Baba kişisi Cumartesi öğleden sonra acaba oğlanı da alıp Saros'a mı gitsek diye bir fikir attı ortaya... Kendi aralarında gider miyiz, nasıl olur, olur gidilir dediler. (Bu arada bana soran yok!)
Bu konuşmadan sonra bagaj çadırlar ve uyku tulumları ile dolu olarak 24. dakikada kendimi araba koltuğunda buldum. Hangi ara karar verdiler, hangi ara planladılar ve toplandılar anlamadım.
Neyse düştük yollara. Bu sefer yolumuz Bodrum kadar uzun değil dediler inandık.
Önce otelde mi kalsak dedik, sonra yok beni test edeceklermiş akılları sıra çadırda kalalım kamp yapalım dediler.
Danişment Orman Kampında karar verildi. Arandı. Bulundu...
Annem halinden çok memnun bütün çocukluğu kamplarda geçtiğinden onun için burası cennet. Bıraksan 1 ay kalır durumlarında.
Çadırımızı kurduk, bende hemen test etti nasıl rahat mı diye.
Güneşi kaçırmadan kendimizi denize attık. Annem ve ben sahilde kumlarla oynadık babam biraz yüzdü geldi.
Duşumuzu aldıktan sonra ben biraz kestirip akşam için enerji topladım. 21:00'de Güney abimlerle beraber yemeğe gittik. Saat 01:00 olmuştu ben hariç bütün çocuklar uyumuştu. Annem ve babamın gözlerinde bu gece bize uyku yok korkusunu gördüm. Ama merak etmeyin hiç bekledikleri gibi olmadı. Çadırda yayıla yayıla uyudum. Babamda rahat uyumuş ama annem beni toparlamaktan, üstümü örtmekten düzgün uyuyamamış.
Sabah 8'de uyanıp hemen kendimizi yine denize attık. Bu sefer uzun uzun yüzdük, hopladık, zıpladık bende çok güzel alıştım zaten suya.
Çok kalabalığa kalmadan da İstanbul'a evimize geri döndük.
Babam karar verdi bir tane aile çadırı alacakmış bundan sonra beraber gidecekmişiz kamplara.
